- STYX
- STYXfons Arcadiae, ex Pheoeo lacu, et ex Notacri monte manans ex saxo (cuius aqua ilico pota necat) et in fluvinm evadens. Ferrum ac aes erodit, solque mulae ungulâ aqua eius contineri potest, cetera vasa frigoris vehementiâ dirumpens. Hôc venenô quidam Alexandrum ab Antipatro sublatum putant; non sine consilio Aristotelis. Sed et letales pisculos generare dicitur, apud Plin. l. 31. c. 3. Plaus item Thessaliae, teste Pliniô, l. 2. c. 103. ex qua Titaressus fluv. egreditur. Styx etiam apud Poetas Inferorum fluv. Ovid. Pont. l. 4. eleg. 14. v. 11.Styx quoque (si quid ea est) bene commut abitur Istor:Si quid et interius quam Styga, mundus habet.A superis tantâ veneratione habitus est hic fluv. ut nefas ducerent, quicquam eorum; quae Styge teste iurâssent, quôvis modô violare. Si quis contra fecisset, totos centum annos divinitate spoliatus a nectare arcebatur, Virg. l. 6. v. 323.——— Stygiamque paludemDii cuius iurare timent et fallere numen.Hunc honorem ei datum volunt fabulae, vel quod huius filiae, Victoria, Vis, robur, Zelus Iovi opem tulerint adversus Titanas: vel quod Styx ipsa patefecerit Iovi coniurationem Deorum,qui ipsum volebant vincire. Hom. ll. 15. et Od. 5. de iuramento stygis ait, μένιςτος, et addit Od. s. 186. Δεινότατος μακάρεςςι θεοῖσι: et ll. 14. v. 271. Α᾿άατον Στυγὸς ὕδωρ. inviolabilem Stygis aguam. Hesiod. in theogonia, v. 775.Ε῎νθα δὲ ναιετάει ςτυγερὴ θεὸς, ἀθανάτοιϚιΔεινὴ Στύξ.Idem eundem ibid. v. 805. vocat ἄφθιτον et de hoc fluv. ἱεροῦ ποταμοῖο. Quin et Apollonio 2. Argon. iuramentum eius dicitur ῥιγίςτη et ὀπιδνοτάτη θεοῖϚι. Apuleius etiam l. 6. ait aquas Stygis esse Formidabiles Iovi, Diisque aliis. Virg. l. 4. Georg. v. 480. et Aen. l. 6. v. 439.Alligat, et novies Styx interfusa coercet.Unde Papinius Theb. l. 2. v.5.—— Styx inde novis circumflua campis.Hinc obiecta vias torrentum incendia claudunt.Huius Stygiae paludis nomen quibusdam ἀπὸ τοῦ ςτυγεῖν deductum videtur; quod est odisse, aversari, reformidare. Unde Virg. ubi supra: Tristi patus inambilis undâ dicitur, item Hesiod loc. cit ςτυγερὴ θεός. Alii statunt Στύγα esse es Gap desc: Hebrew eliosô Sheva, ut fiat Stika, atque derivari a siluit, quod mortuis convenit: unde Seneca in Hippolyto, Actu 2. v. 625.Regni tenacis dominus, et tacitoe Stygis.Nic. Lloydius. Addo, quod paulo aliter de poena peierantium per Stygem, Hesiondus, qui annum integrum νηϋτμους, h. e. ἀϋτμῆς, sive Spritus atque animoe expertes, iatuisse tradit Theog. v. 793.Ο῞σκεν τὸν ἐπίορκον ἀπολλείψας ἐπομόςςῃΑ᾿θανάτων, ὅι ἔχουϚι κάρη νιφόεντος ὀλύμπου,Κεῖται νήϋτμος τετελεσμένον ἐις ενιαυτὸν.Quisquis periurium libens iuravertImmortalium, qui tenent verticem nivosi Olympi,Iacet Spiritus expers integrum per annum.In quae verba vide Lamb. Barlae um Comm. Ad 9000. annos poenam. extendisse Orpheus legitur, apud Setvium Aen. 6. Fertus namque ab Orpheo, quod dii peserantes, per Stygiam paludem novem mittlibus annerum puniuntur in Tartaro. Quod intelligit Minutius Octavio, cum ait: Ideo apud eos etiam ipse Rex Iuppiter per torrentes, ripas et atram voraginem iurat religioes: destinatam sibi cum suis cultoribus panam proescius perhorrescit: nec tormentis aut modus ullus aut terminus, Ioh. Meursius in Lycophron. Accessit post annum illum, Dei periuri, e veterno eiusmodi experrecti, exilium (seu plane excommunicatio) decennale; ut novem scil. integros annos relegato, decimô demum Immortalium coetibus iterum Iungi liceret, ibid. vib etiam addit quoties Iuppiter mendacii reum eses Deorum quempiam suspicaretur, Isidem accersere sere consuêvisse, ut poculum Aquae Stygiae afferret, veluti iuramenti materiem, Sed de iuramento h9c plura apud Io. Seldenum de Synedrus veter. Ebr. l. 2. c. 11. §. 3. Nec vero ficto illo Inferorum flumini Styx illa, ad Nonacrin Arcadiae oppid. fluens, solum occasionem praebuisse videtur. Imo contta credibile est, Homerum, eorum, quae de Styge, Acheronte et aliis infernis fluminibus, tradidit, vel praecipue occasionem cepisse, ex calidis illis fontibus Campaniae prope Lucrinum et Avernum lacum; ubi et Cimmerii collocantur, qui nec orientem vident nec occidentem Solem. Quod cognosccre est ex Od. x. v. 511. ubi Circe, cui domicilium in Circeio, nov Latii monte, sic alloquitur Ulyssem, a se ad cimmerios iturum: quod unius diei iter facit,Νῆα μὲν αὐτοῦ κέλσαι ἐπ᾿ Ω᾿κεανῷ βαθυδίνῃ.Α᾿υτὸς δ᾿ εἰς αΐδεω ἰέναι δόμον ἐυρώεντα.Ε῎νθα μὲν εἰς Α᾿χέροντα, Πυριφλεγέθων τε ῥέουϚι,Κωκυτός θ᾿ ὃ ἰδὴ Στυγὸς ὕδατός ἐςτιν ἀποῤῥώξ.Cimmerios autem hîc a Poeta statui, atque ad eos una a Circeia die pervempsse, indicuant eiusdem Ulyssis verba, Od. v. Vide quoque Lycophronem in Cassandra, ubi liquido in Ausonia, Italiae parte et Cimmerios et Acherontem et Pyriphlegethontem et Stygis fluvium reponit. Sed et Homeris hos cimmerios, non iuxta Bosphotum, sed magnae Graeciae Avernum, constitutnt Strabo l. 1. Plin. l. 3. c. 5. Maximus Tyrius Dissert. 26. et Festis bis verbis: Cimmerii dicuntur homines, qui frigoribus occupatas terrae incolunt: quales fuerunt inter Baias et Cumas, in ea regione, in qua convallis satis eminenti iugô cricundat a est, quoe neque mdtutinô neque vespertinô tempore Sole contegitur. sic igitur colligit Vossius, Homero, vel iis, quos is secutus est, fingendi istos Inferorum fluvis occasionem eô praebitam esse, quod illa Campaniae pars, ubi Avernus et Baiae, tot calidos habeat fontes et priscis temporibus gravissimi odoris, quorum a sulfure et ignibus subterraneis causam esse, docet Dio l. 48. Vide quoque Varronem de L. L. l. 4. Festum Servium in Aen. l. 3. etc. quorum ultimus hic Augustum Caesarem, deiectis Silvis, quarum densitate Averni lacus ambicbatur, ut exhalans inde per angustias aquoe sulpure oe oder gravissimus, fupervolantes aves necaret, ex pestilentibus amoena loca illa reddidisse, narrat. Ab Agrippa id. sed iussu augusti, factum fuisse, docet Strab. l. 5. Inde igitur loci in posterum salubriras, quo respiciens Silius ait. l. 12. v. 120.Ille oim populis dictumStyga, nomine versôStagna inter celebrem nunc mittia monstrat Avernum.Ubi videmus Stygis etiam nomen quam in Arcadia posuimus, Averni in Campania putâsse, Vide de iis prolixe disserntem Gerhard. Io. Voss. de Idol. l. 2. c. 81.
Hofmann J. Lexicon universale. 1698.